Vanaf de trap direct rechtuit naar het platform. Hier een kleine rondje gemaakt. Geen bijzonderheden tegengekomen. Al zijn de vele steenbolken wel leuk om te bekijken. De dahlia kon ik niet vinden. Geen idee of deze weg is. Het is alweer langgeleden dat ik hier dook. Vervolgens naar het oosten op de circa 8 meter lijn. Diverse sepiatentjes, maar geen sepia of zeepaardjes. Lastig om het goede tentje te vinden zonder info. Na half uurtje gekeerd en op 5 meter diepte richting het westen gezwommen. Allemaal standaard leven zoals garnalen, kleine sepia, platvis, krabben e.d. Na 70 minuten heel ondiep via de kant terug gedoken en nog twee steenslijmvissen mogen vinden. Het was nog te ondiep om lekker foto’s te kunnen maken. Van anderhalf uur weer bij te trap. Pffff, water van 22 a 23 graden is niet lekker in je droogpak. Bij de auto kwam in Janny en Bruno weer tegen. Leuk hoor, zeker twee a drie jaar niet gezien. Terwijl we allemaal best vaak in Zeeland zijn.

Sepias gezien x5

Sepiola

Vandaag redelijk vroeg op pad om ene duikje bij de Oesterdam te maken. Ik wil even de flessen vullen bij het Shell-tankstation en zie tot mijn schrik mijn schrik dat de container open staat en er onderhoud plaats vind. Gaat wel even duren en ik zal naar Sub-Ocean moeten rijden. Mmmm, daar aangekomen zie ik dat ik slechts drie 50cnt muntjes in mijn bakje heb liggen. Zat 1 en 2 euro munten, maar daar heb ik nu niets aan. Balen, dat een kort duikje met 125 bar in de fles. Als ik weg wilt gaan komt ineens Arjen aanlopen en kan ik voor 10 euro 50 cnt muntjes wisselen. Wat een geluk :-) Gauw weer terug, omkleden en ik lig uiteindelijk nog om 8:15 uur in het water. Richhting het platform en dan naar links. Zicht valt behoorlijk tegen in vergelijking met twee weken terug. Er zit een inmiddels een groene gloed in het water en het is echt behoorlijk stoffig. Toch is het zicht nog wel een tweetal meters. Boven het slik hangen schimmel en stof wolken. Ik zwem langs diverse takkenbossen, maar geen eitjes. Ik kom langs de oude fuik en vervolgens de grote begroeide sepiatentjes van vorige jaar. Ik scharrel rustig door en vind een mooie tent met pijlintviseieren en sepiaeitjes. De leggers laten zich wederom niet zien. Een hooiwagenkrab zit mooi op de donkere sepia-eitjes. Misschien kan ik daar een aardige foto van maken, zodat hij dan wat los komt. Meestal worden hooiwagenkrabfoto's zo rommelig. Ik ben tevreden en probeer ook nog even de separate eitjes in de strengen van de pijlinktviseieren vast te leggen. Best lastig, maar ook dit gaat goed. Ik ga weer verder en scharrel verder richting het strand. Diverse stokken en tentjes en langzaam wordt het weer ondieper. Bij het strand zie drie zeepaarden, maar die de paardjes waar iedereen altijd naar op zoek is. Er staan wat trailers en de paarden worden uitgelaten en krijgen wat verkoeling. Ik keer weer om en vraag me af af, waar dat enorme sepiarek nu eigenlijk staat. Ik ben nu een paar maal heen en weer gedoken, maar helaas gemist. Ik ga wat ondieper en maak nog wat plaatjes van wat krabbetjes, grondels. paardenanemomen en standaard dingen. Snotolfjes in het bessenwier kan in dit maal niet vinden. Als het snel afneemt realiseer ik me dat ik vermoedelijk weer bij de trap bent. Ik neem een kijkje bovenwater. Nog zo'n 20 meter zie ik. Tis mooi geweest, gauw dat droogpak uit, want in het zonnetje is dit al snel te warm. Omkleden en op weg naar Strijenham om te kijken of daar nog wat sepia of inktvis activiteit is.

Redelijk vroeg bij de Oesterdam vandaag (7:50 uur). Ik ben nummer twee en een belgische duiker komt net uit het water. Hij meld dat het zicht door de wind aan de strandzijde extreem slecht is. Ik besluit dus naar de hangculturen te lopen. Bij de hangculturen durf ik als ik er sta het water niet in. We zitten tussen eb- en vloed in en met de golven ben ik bang dat ik niet over eind zal blijven staan als ik over de richel heen moet stappen. Ik loop weer terug en pak gewoon de trap. Geen enkel probleem hier en duik snel richting het platform. Zicht onderweg is niet best, maar bij platform is het best redelijk met 2 meter. Ik scharrel hier een half uur rond en vind best veel exemplaren van de brede ringsprietslakken. Diverse hebben eitjes gelegd. Na ruim een half uur ga ik op een diepte van tien meter alle sepiatentjes af richting de hangculturen. Ik kom er tientallen tegen, maar alle zijn kaal en geen spoor van sepia of pijlinktvis. Ondiep duik ik weer terug en vind op het bessenwier diverse jonge snotolfjes. Door de deining is het erg lastig om goede plaatjes te schieten, wat thuis ook blijkt. Slechts een plaatje is enigszins scherp, maar dat exemplaar draaide zich net om. Jammer, maar het was toch best een aardig duikje op deze stormachtige dag.

Kleine sepia, veel kleine platvis

Vandaag weer terug naar de snotolven. Het is een stuk drukkers dan vorige week en iedereen heeft natuurlijk hetzelfde idee of plan. We maken een kort praatje en lopen na het omkleden snel richting de hangcultuur. Het is nu opkomend water en het te water gaan gaat redelijk eenvoudig. Aan de oppervlakte peddelen we in een paar minuten naar de hangcultuur. Als we ons laten zakken zie ik dat het zicht wat beter is dan vorige week. We zien de eerste duikers al hangen bij de snotolf. Was te verwachten dus we gaan gelijk door. Geen zin om met z’n allen rond zo’n beestje te gaan hangen. Weer een duiker en snotolf als buddy-paar. We laten ons wat zakken en duiken stug door richting het westen. Net als vorige week weer heel veel kwalletje in het water. Ik wijs ze aan Marielle aan. Ik kan ze niet thuis brengen. Foto’s lukken niet en we hadden geen idee wat voor soort kwallen het zijn. Later even contact gezocht met Bas van Z. Hij wist ons te vertellen dat het een afsnoering is van hydriodpoliep genaamd het klepelklokje. We duiken al best lang, maar ze waren ons nog nooit opgevallen. Het is een genot om langs de strengen te duiken. Veel plukken witte buisjesspons, talloze paarse en/of pauwkokerwormen, forse machospookkreeftjes, natuurlijk mega veel wijd openstaand mosselen, het is echt een hele fraaie plek. We gaan weer wat ondieper en zijn vermoedelijk de enige duikers nog. Niet veel later seint Marielle mij. Ze heeft weer een snotolf gevonden. Beestje is redelijk rustig een laat zich even van dichtbij fotograferen. We hebben ditmaal de Fish-eye thuis gelaten en de standaard zoomlens gemonteerd, dus nu kan er wel een beeldvullend plaatje gemaakt worden. Na een acht foto’s zie ik dat de snotolf wat onrustig wordt en Marielle besluit te stoppen. Alweer ruim half uur in het water en we keren om, alleen duiken we nu wat dieper langs te strengen. Het is duidelijk wanneer we een snotolf passeren. We zien ze niet, maar een kring van hangende fotografen is meer dan duidelijk. We laten ons verder zakken en duiken via de bodem diagonaal naar de trap. Het eerste stuk is een waar kunstwerk van de witte schimmels op de bodem. Langzaam gaan we wat ondieper en zien we veel kale sepiastokken, dan komen we in de wierenzone te terecht. Veel grondels, kreeften en natuurlijk zijn ook de harlekijnen weer van de partij. Het was weer een mooi duifje, snel omkleden en dat gaan we nog even vogels kijken, want die zitten hier ook meer dan genoeg.

Het is inmiddels een publiek geheim dat er een paar snotolven zitten bij de mosselhangculturen aan de Bergeschendiepsluis. Vandaag ga ik ook een kijkje nemen. Marielle moet helaas plots werken dus ik ga alleen op pad. Het is niet heel druk op de parkeerplaats, maar duidelijk is wel dat het allemaal fotografen zijn die naar de snotolven komen kijken. Even kort bijgekletst. Leuk als je iemand na een paar jaar weer eens tegen het lijf loopt. Toch leuker dan via FB. Het te water gaan tussen hoog en laag water is ter hoogte van de hangculturen behoorlijk lastig. Of het slim is weet ik niet, maar het gaat gelukkig goed. Niet veel later laat ik me zakken bij de hangcultuur. Zicht is niet slecht, maar er is best aardig wat stof in het water. Ik zweef langs de touwen en verwacht op een gegeven moment wel de duiker tegen te komen die tien minuten eerder het water in ging. De eerste die ik tegenkom is echter een mooi klein gekleurde snotolf. Mooi, ik blijf een paar minuten kijken en wil dan een foto gaan maken. Het is een onrustig beestje. Na twee foto’s zie ik we met vier fotografen zijn. Mmmww, beetje vol en onrustig, ik besluit door te duiken naar de volgende snotolf. Een paar minuten later zie ik er weer eentje. Deze schiet weg achter een ton. Hij of zij is minder rood en wat meer oranje dan de eerste en zwemt steeds heen en weer tussen de ton en een drie meter verder hangende boeitouw. Ik probeer gedurende een kwartier het beestje op de plaat te zetten en hem op te wachten bij de boei. De kleine rakker komt wel steeds aanzwemmen maar op een of andere manier went hij zich steeds af op het moment dan ik afdruk. Ik geef het tijdelijk op en laat me zakken en geniet ook van de hangculturen. Leuke doorkijkjes en op sommige plekken zeesterren op touwen, dan weer anjelieren en vaak ook pauwkokerwormen. Echt heel mooi allemaal. We moeten toch wat vaker bij die culturen gaan kijken. Wat ook opvalt zijn diverse kleine kwalletjes. Hoe beter ze kijkt hoe meer je ze ziet. Ik zie weer wat in het oranje flitsen, weer een van de drie stuiterballen op een touw. Ik waag weer wat pogingen, maar top is het allemaal niet. Echt goed gaan de foto’s niet worden besef ik mij. Ik zwem met een flink tempo terug naar het begin om de te kijken of de iets rodere snotolf al vrij is, want er is alweer drie kwartier verstreken. Ik zie dat de duikers er nog steeds hangen. Ik werp een korte blik op het diertje en zit even in dubio of ik via de bodem terug naar de trap zal zwemmen of nog even blijf en mijn duik hier volmaken. Ik draai weer om en besluit toch de tweede snotolf weer te verrassen. Als ik hier weer aan kom, zie ik dat een van de andere duikers ook is meegedoken, maar die zwemt door naar de volgende. Ik heb het rijk dus alleen. Na tien minuten steeds me steeds te laten aftroeven door beestje besluit ik ook maar eens achter het snotolfje aan de gaan om hopelijk een goede foto af te dwingen. Met de fish-eye moet je best dichtbij komen en of dit een goede manier is betwijfel ik. Ik krijg toch een beetje het idee of ik het diertje wat een het opjagen ben. Ik geef me zelf nog vijf foto’s en dan laat ik hem met rust. Na vijf foto’s denk ik, dat was het niet toch nog maar vijf ??? Nee, ik had beloofd hem met rust te laten. De snotolf krijgt het vermoedelijk nog druk zat van het weekend. Genoeg is genoeg. Hij heeft eenmaal in de lens gekeken. Mijn eigen schuld dat toen de flitsers niet helemaal goed stonden. Ik duik van de hangculturen weg en een paar minuten later zie ik dat het water na bijna 90 minuten een stuk lager staat en er uit gaan geen probleem is. Bij de auto nog even iemand uit haar pak ritsen en snotolf verhalen uitwisselen. Ik besluit snel te vertrekken en mijn cilinder nog te vullen, want ik kan de LW-kentering bij Sint Annaland nog halen.