| Nr 139
Altijd leuk, nachtduiken, want dan komen er weer andere beesten uit hun holletjes. Echte roze garnaaltjes gezien. Maar de meeste garnalen blijven schichtig, zodat je alleen hun oogjes ziet schijnen. Als goede Nederlander heb ik een redelijk grote platvis van zo'n 20 cm gevonden. Misschien wel een tong, want hij was best langwerpig en had wat grote donkere vlekken op zijn schubben. Daarna vond ik ook nog een klein krabbetje, maar dat werd toch wel een teleurstelling, want hij probeerde de hele tijd met alle macht zich verder in zijn rotsspleet je verstoppen. Hij was harig en gestreept, maar verder weet ik niets. Daarna zijn we twee keer een sepia tegengekomen. Ze waren niet supergroot, maar wel groot genoeg. De eerste besloot eerst weg te zwemmen, maar dat ging niet zo goed, dus hij ging over in zich verstoppen. Hij had al zijn tentakels gekruld, zodat hij wat meer op de begroeiing (dun wier) leek. Toen dat ook tevergeefs bleek, ging hij dreigen om ons weg te jagen. Zo met twee tentakels omhoog en donkere banden en vlekken op zijn lijf. Over de tweede heb ik een minder lang verhaal, want die hebben we veel sneller laten gaan toen hij wegzwom. Nog een hoop schorpioenvisachtigen gezien. Onder andere een 'Drachenkopf'. Zou dat een zeevarken zijn? Bij hoog en laag werd er beweerd dat het geen schorpioenvissen waren, trouwens, maar het is er in ieder geval familie van. We kwamen ook een aantal stil liggende (slapende) lipvissen tegen. Ze zijn dan makkelijker te bestuderen, maar ook wat saaier. Zagers waren er trouwens op een gegeven moment ook. Naar gevoel als ze tegen je gezicht aan zwemmen. Oscar (!) vond een best grote slak! Onder een overhangende rots! Knap gedaan. Ik blij. Het was geen kleurige. Grijsbruinig met wat donkere vlekjes, donkere 'voel'sprieten en donkere groeven aan de zijkant. En hij was best bol. Hij ging er eigenlijk vrij snel vandoor, richting rotsspleet, waardoor hij moeilijk te fotograferen was. En ik heb de hele duik uit zitten kijken naar een octopus, want die hebben we thuis natuurlijk niet. En toen op het laatst: eureka! Een snel voortkruipende groene (nog niet eerder die kleur gezien) octopus, die duidelijk voor ons op de vlucht was. Hij ging dan ook zo snel hij kon een holletje in en bleef daar zitten (hij was toen veel minder groen en veel grilliger van kleur om bij de rots te passen).
|
| |
