| Vandaag beloofd wat… prachtig weer lekkere temperatuur van een graadje of 13. Wel een harde oostenwind.Vol goede moed rijden Wally, Antoinette, John en ik naar Zeeland om twee duiken te doen. De eerste in Scharendijk aan de Grevelingen. Dat moet prachtig zijn met wrakje. Aangekomen kleden we ons om. Dan het nieuwe fenomeen voor mij... dijken lopen met 27 kgs extra gewicht en zoutwater.Nou ja je warmt lekker op. Bij het water aangekomen zien we een groene melkachtige massa voor ons kolken met de wind erop. Een duikster loopt ons voorbij en zegt dat het waardeloos is. Mmmm, dat heb ik vaker gehoord en dan was het zicht nog 2-3 meter, maar deze mensen verwachten zicht van 10 meter of meer.. Nou ja we zien wel. We gaan te water en duiken richting het wrakje op koers 0. Kolere ik zie net aan mijn console en zwem op goed geluk naast John, maar zien doe ik hem niet. Ik tast wat met mijn handen de bodem af (nog niet wetende wat voor levende scharen zich daar rondwaren). Ik wordt gestopt door een blok steen en wat waterplanten twreijl we nog steeds op 3 meter zitten. Opeens voel ik mijn buddy lijn strak trekken van boven en ik kom omhoog. We moeten snel de diepte in als we wat willen zien wordt er geroepen en ik vraag of het niet beter is gewoon aan de oppervlakte verder het water op te zwemmen en ons dan te laten zakken gelijk door die rotlaag heen, maar ja dat voelt nou op dit moment oo niet goed aan. We gaan verder en ineens zakt de bodem onder mijn handen vandaan en we glijden naar beneden, dan op een meter of 8 ontvouwd zich de zoutwater wereld. Donker en een vlakke drappige bodem, maar met ... jawel zat leven erop en erin. Mega oesters, een jonge bot en kleine anemoontjes. We draaien richting zuid en we komen wat oesterbankjes tegen, waarop / tussen zich zeeanemonen , glasgrondels, zeedonderpadjes, af en toe in de holen grote kreeftscharen, doorzichtige zakpijpen met een goud randje en krabben schuilen. Het zicht is nu ongeveer 2-3 meter. Ik houdt mijn ogen goed open en opeens tikt Wally mij aan.. Waaaauw een paardenanemoon van ca 15 cm doorsnee en knalletje rood. Zeesterren, anjeliertjes. Ondanks het slechte zicht krijgen we dit als traktatie voor het doorzettingsvermogen van Wally en John. De tijd tikt vrolijk verder en we komen bij de reefballs uit en de boeilijnen reiken omhoog. Het is hier druk met duikers, maar ja dat hoort erbij. We kruisen nu en dan een stofwolk die het zicht reduceerd tot nul, maar het word toch tijd de terugreis te aanvaarden. Ik zie mijn eigen console niet eens op sommige gedeelten en voel mij nou niet echt supergelukkig, maar ja rustig blijven is het enige wat helpt en mij concentreren op de buddylijn. Dan voel ik het lijntje strak trekken en er wordt op mijn schouder getikt. 2 minuten veiligheid stop kan ik Wally zien aangeven. Ik laat me zakken op de bodem en kan net aan mijn computer aflezen. Ja 2 minuutjes. Dan stijgen we redelijk snel en komen naar de oppervlakte. We zwemmen terug naar de kant, waar Antoinette ons opwacht. We hebben een hoop gezien, maar dat slechte zicht vond ik nu niet echt supergeweldig. De waarnemingen , maakt wel een hoop goed. Zo nu eerst omkleden in het warme zonnetje en een patatje met Hamburger eten in het eetcafe. Deze smaakt bijzonder goed, maar we moeten opschieten , want de kentering aan de Kistenollen, laat niet op zich wachten. Axel |
| |
