| Vorig jaar waren we het vergeten in te plannen, maar nu stond het al een tijdje in de agenda.
Weer lekker naar het uiterste puntje van de Oosterschelde. We zitten al voor 6:30 in de auto
en na 70 minuten rijden we de parkeerplaats op. Zoals verwacht is er niemand. We gaan even
bij het water kijken. Hmmm, de wind staat pal op de kant en het ondiepe stuk net naast de nol
ziet eruit als lichte chocolademelk. Een visser is net nog wat fuiken aan het ophalen, maar die
is over een half uurtje wel weg schatten we. We zien dat de gele boeien nog aardig scheef
staan, dus nog te vroeg om te water te gaan. We kleden ons op het gemak om en af en toe
check ik de boeien. Na ruim half uurt lopen we op ons gemak naar het water. Het regent het
zacht en is geheel bewolkt, maar voor onze macroplannen boeit dat niet. Als we we langs de
nol lopen merk ik dat het water best helder aan het worden is. De boeien liggen bijna vlak, dus
we duiken onder. Zicht is prima met ruim twee meter. Heerlijk, ik heb echt super veel zin in
deze duik, want mijn nieuwe duikbril is super. Ik zie al het kleine spul van 1 a 2 mm weer
zonder problemen. Zeker met mijn loep heb ik er vertrouwen in dat we onze
favoriete roodgevlekte kroonslakjes kunnen vinden, die hier meestal in het voorjaar
rondkruipen. Persoonlijk vind ik dit een van de mooiste naaktslakken die we hier hebben. Ik
ben verbaasd over de aantallen minuscule mosseljes die we hier vinden. Het zijn er
miljarden. Alles zit onder deze kleine tweekleppige. Ik zie zelfs een zeespinnetje die mosseltjes
op zijn poten heeft zitten. Hoe is het mogelijk! We zitten pas op een meter of vier en dan zie ik
een boompjesslak zitten tussen de begroeiing. Het duurt even voor Marielle begrijpt wat ik
aanwijs. Het is leuk om te zien hoeveel jong leven hier zit`: zeesterren, botervisjes,
slangsterren, donderpadden, steenbolkjes. Alles in tigvoud maar ozo klein. Weer heel happy
met mijn bril. Ik zie een paar noordzeekrabben en Marielle laat me een gehoornde slijmvis
zien. We liggen er alweer 25 minuten in en ik sein dat we moeten zakken naar het gebied van
de baksteenanemonen. Andere jaren vonden we hier de roongevlekte kroonslakken. Marielle
volgt mij en we zakken rap naar ruim acht meter en ik zie zeer fraai oranjerif opdoemen. Yes,
daar zie ik ook vrij snel mijn mijn eerste kroonslakje. Hij is zeer klein (1 mm) en ik twijfel even
of het er wel eentje is. Ik wijs hem aan en Marielle maakt diverse foto’s. Terwijl ze bezig is zie ik
weer een tweede boompjesslak en diverse eiersnoeren van deze slak.
Marielle kan gelijk door met foto’s maken. Vervolgens weer een paar kroonslakken, waarbij er
gelukkig ook exemplaren tussen zitten van een paar milimeter. De grootste is denk ik 3 a 4
mm. Inmiddels ben ik met de gehoornde slijmvisjes ook al bij nummer zes aangekomen. Daar
zit weer een kroonslakje. De tijd vliegt zo onderwater. Ik zie dan de manometer 75 bar
aangeeft en we zijn alweer een uur onder. De stroming is nog goed te doen, maar begint wel
op te komen. We zitten nu op negen meter en is sein dat we draaien. We zwemmen even flink
door, want op het zelfde tempo terug gaat echt te lang duren qua lucht en stroming. Aha weer
een boompjesslak, deze zit zeer goed voor de foto even stoppen maar weer. Stukje verder
wijst Marielle me twee zilverblauwe knotslakken aan. Uiteraard weer even blijven op de zeven
meter, want deze moet ook worden vastgelegd. Stukje verder de laatste kroonslak voor
vandaag, die over een rots met jonge mosseltjes kruipt Weer een hele kleine maar het zit wel
aardig voor de foto. Marielle kan hem niet vinden door de lens en krijgt de snoot niet goed
gericht. We werken maar even samen. Ik wijst hem aan en richt de snoot en Marielle zorgt dat
hij mooi scherp wordt. De eerste drie mislukken, maar dan dan gaat het samen fotograferen
beter. Na een foto of tien knikt Marielle. Fijn, we zijn alweer tachtig minuten onder en we
duiken nu rap richting het zuiden de zandhelling op. Ik ga niet meer kijken op zoeken. Paar
minuten later zitten we op minder dan twee meter en ik ga even kijken. Jeetje het strandje wat
bij eb best groot was is bijna verdwenen. Vinnen uit en super tevreden plonzen we redelijk
rap de laatste meters door het water, want de blaas staat op barsten. Nu al zin om thuis alle
foto’s te gaan bekijken. |
| |
