| De plas ligt er wederom sereen bij. We hadden gehoopt dat het zicht beter zou zijn, Eerste 3 meter zijn helder en ik zie dan ook direct een snoekje van een 30 cm. Als we wat dieper gaan wordt het al snel weer mistig. Veel jonge snoekbaarsjes van een cm of 10 liggen op de bodem.We gaan dieper in de hoop dat het beter wordt, maar meer dan een meter is het niet. We struinen wat rond de kop van het paviljoen en ik vind een Brunotti zonnenbril. We zien een heipaal en buigen naar links af.Er ligt een tuinstoel met een dikke laag sediment erop. Overal schieten kleine visjes weg. Bij een blok klei zien we een stukje staart..... even verder een gat met een palingkop nou mensen hemel. Dikker dan de nek van Jan Smit. Zelfs met die 25% gezichtsbedrog is het nog een loerus. Kop bij de kiewen denk ik werkelijk 7 cm. Die gaat echt dit jaar echt niet met de caravan naar camping Saragasso hoor.
We zoeken verder, maar we zien alleen wegschietende kleine baarsjes. Af en toe stuiten we op een blok klei, waarom kleine baarsjes liggen te rusten.Dan zien we op 12 meter een aluminium buis rechtop in de bodem en die moet wel heel lang zijn, want het zonnenkanon van John kan het een aardig eind omhoog volgen. Vraag me toch af of je die kunt voelen als je aan het oppervlak zwemt. Lekker schoolslagje en dan voel je ineens iets hard en ijskoud tegen je aan stoten.. brrr alleen de gedachte doet me sidderen. Laat mij het maar van onderen bekijken en zien wat ik tegenkom. Op 4 meter trekt het zicht weer open en we moeten even een stop doen van 3 minuten. John geeft aan dat ie stervens koude handen heeft. Toch heel even wachten. Wachtijd is precies voorbij als we de 3 meter passeren. We doorbreken het stille oppervlak en spoeden ons naar de auto, waar John al steunend en zuchtend zijn spullen in de auto kwakt. Mijn handen worden pas koud als ik mijn handschoenen uittrek. Ondanks het zicht een erg leuke duik. Oh what a night!! Late december in two-thou-sand eight.What a dive o what a night. |
| |
