| Duik 850. Het was bijna dag op dag een jaar geleden dat ik nog eens met Frank kopje onder ben gegaan. Zie verslagje van duik 822. Een zeer zwak duikjaar overigens, door een skiongeluk is een groot deel van m“n seizoen de mist ingegaan en vandaar dat ik mijn achterstand alsnog zal proberen te niveleren in het najaar. Ik lees op dit forum tot m“n grote verbazing dat ''rsnieder'' en ''pluisje'' het zicht een quotering ''redelijk en goed'' meegeven maar als je een zicht hebt van bij momenten meer dan 5 ą 6 meter kun je bezwaarlijk van ''redelijk'' spreken of niet soms. Maar swat, deze duik begon meteen schitterend, nauwelijk onder water of we vonden al een mooie uit de kluiten gewassen pladijs. Enorme partijen gele wratsponzen maakten deel uit van de fauna. Plots kon ik tussen deze sponzen de scharen ontdekken van een zwarte galathea en het diertje liet zich mits een beetje aanporren gewillig zien. Blauwtipjes spotten is dit jaar geen unicum, ze zitten werkelijk overal, ook hier in het Sas van Goes. Waar ik vorig jaar, bij m“n vorige duik met Frank, de tel kwijt raakte van de groene zeedonderpadden was het dit keer zo met de gewone zeedonderpadden. Maar wat een joekels man, we hebben een excemplaar ontdekt van wel 30 cm lang en een kop zo breed als m“n wijsvinger. Het leek wel een schorpioenvis!! Geen botervissen deze keer maar wel om de haverklap steenbolken. Een jonge kabeljauw werd door Frank achteraf verkeerdelijk voor steenbolk aanzien maar bij de debriefing kon ik dit rechttrekken. Een ruk aan de buddyline gaf me te kennen dat Frank iets gevonden had.....een paling die kon doorgaan voor een mini-murene want met een lengte van ruim een meter kwam deze kerel in de buurt van die tropische palingen. Ook een zeenaald vinden, een duim dik en uitgegroeid tot een dikke 50 cm, was mooi meegenomen tijdens deze duik. De kreeften waren volop op jacht maar wat me opviel was het feit dat er heel wat dieren tussen zaten die al jarenlang de fuiken hebben weten te ontwijken. Gewapend met enorme scharen probeerden ze ons dan ook schrik aan te jagen. Na een dikke 80 minuten begon m“n luchtvoorraad danig te slinken en moesten we noodgewongen de oppervlakte opzoeken. Ik kon nog net een pijnlijke aanvaring vermijden met een fraai kompaskwalletje net voor ik het water verliet. Een superduik rijker klauterden we in het donker de dijk op en de logboekjes werden bijgewerkt in ''het loze vissertje'' in gezelschap van een echte ''Belgische Duvel'', .....wat kan het leven toch mooi zijn. Bedankt Frank, we moeten dit meer doen. |
| |
