| Duik 982. Lang geleden dat ik nog es een duik heb ingelogd. Meestal
was er weinig te vermelden of was ik er gewoon niet toe gekomen
maar voor het duikje van gisterenavond maak ik graag een
uitzondering. Na een vrij winderige dag begon de wind uiteindelijk
tekenen te geven dat het genoeg was geweest en met een fris
temperatuurtje konden we ons omkleden. We waren er alleen, geen
andere duikers te bespeuren dus stof zouden we van die kant niet
krijgen. Wel was het nogal modderig waar we te water gingen maar na
amper 20 meter palmeren konden we al vaststellen dat het zicht goed
zou zijn. We waren amper op diepte gekomen of Emilie kreeg al een
ferme tong in het vizier. Eventjes m´n arm ernaast houden om de
omvang te kunnen inschatten en het beest was zeker meer dan 30 cm
groot. Te groot dus voor de pan maar voorbeeldige duikers zoals we
zijn, durven we bijna aan geen pan te denken. Alleen kijken mag!!!
Typisch voor deze stek zijn de vele slangsterren die je hier aantreft.
Ook deze keer lag de bodem ermee bezaaid. Vrij vlot maak je hier
diepte maar eenmaal de 20 meter bereikt, wordt de bodem vrij vlak en
slechts met mondjesmaat wordt het wat dieper. Duizenden
brokkelsterren steken hun pootjes omhoog in de hoop van iets te eten
te bemachtigen, leuk om zien, maar al bij al vrees ik dat het een beetje
saaie duik gaat worden want veel stenen en rotsen vinden we niet. Ik
speur met mijn Green Force de omgeving af en plots schijn ik lichtjes
naar boven en daar zie ik het bruinrode lichaam van een pijlinktvis.
Mijn buddy droomt reeds het ganse seizoen om eens een pijlinktvis te
spotten maar zonder resultaat . Ik ben dan ook in de zevende hemel
als ik haar droom kan waarmaken. Het diertje lijkt helemaal niet
schuw, komt zelfs wat dichter en in m´n lichtbundel zien we hoe de
kleuren varïeren van roodbruin tot rood en dan plots weer wat
lichter.....fantastisch. Na een minuutje zwemt onze pijlinktvis plots weg
alsof hij genoeg gekregen heeft van onze opdringerigheid en ik hoor
Emilie ''yes,yes'' roepen. Haar duik kon niet meer stuk! Wat verder vind
ik half ingegraven in het zand een mooie pitvis en nauwelijks 5 meter
verder een grauwe poon en dat is toch ook weer lang geleden. Man,
man man, en ik die dacht dat het een saaie duik zou worden.
Langzaam beginnen we de helling weer op te zwemmen en ontdekken
een mooie sepia, toch ook al zeker 10 cm groot en waarschijnlijk
binnenkort klaar voor de trek naar zee. Het diertje windt zich nogal op
wanneer wij dichter komen want 2 grote wolken inkt maken ons
duidelijk hoe het zich voelt. Maar na een paar seconden wordt het
rustiger en eventjes nestelt het zich in m´n hand. Super!! Hoe dichter
we bij de oppervlakte komen hoe meer zand we te zien krijgen maar af
en toe een steenbolkje, een zeenaaldje en vele kleine platvisjes die
allemaal lijken te slapen, zorgen ervoor dat we ons niet vervelen. Wie
absoluut niet lijkt te slapen zijn de vele koornaarsvisjes die af en toe in
het licht van onze lampen wegflitsen. Mij lijkt het dat deze vissen ´s
nachts veel gemakkelijk te benaderen zijn dan overdag. Na 49
minuutjes steken we ons hoofd boven water en ik hoop dat m´n
orientatie mij niet in de steek heeft gelaten want bij nachtduiken vraag
ik mij toch altijd af of we wel juist zaten qua richting. En ja hoor, Emilie
richt haar lamp op de oever en we ontdekken onze auto´s. Na wat
geploeter door het modderige zand staan we overcontent weer op
straat. We kunnen straks bij een lekker glaasje nagenieten en dromen
van een volgende nachtduik. |
| |
