| Duik 521 (Bergse Diepsluis, woensdag 23-4-2014, 20.24u)
Buddy Frank is weer beschikbaar om te duiken en samen gaan we
op pad met de intentie om minimaal één inktvis te gaan spotten.
Het wordt duikstek de Bergse Diepsluis, want ook nu weer staat de
kentering op de woensdagavond niet gunstig.
Het is al weer drie weken geleden dat ik met Frank gedoken heb,
dus vanavond voelt weer vertrouwd aan. Intussen heb ik al wel vijf
andere duiken gemaakt, waarvan twee pogingen om de inktvissen
te spotten. Helaas liepen die op niets uit. Vanavond voelt het goed
en we hebben goede hoop ondanks dat ze nog steeds niet in grote
getalen gezien worden.
We rijden eerst even langs vulstation De Schakel om onze flessen
maximaal af te vullen, want we duiken net zo lang tot onze lucht op
is. Iedere minuut onder water is een kansje op inktvissen. De
parkeerplaats van de duikstek is weer wat voller dan we gewend zijn
en we praten even gezellig bij met Dennis en zijn buddy Peter. We
hebben hetzelfde doel en zelfs hetzelfde duikplan. De rest van de
parkeerplaats lijkt te zijn gevuld met een Belgische duikclub, dus het
is zaak om er eerder in te liggen dan zij.
Het lukt om op tijd te water te gaan, we gaan net iets later dan
Dennis en Peter te water ter hoogte van de mosselcultuur. Het is
zo’n 300m westelijk vanaf de trap, dus een aardig eindje wandelen
maar wel de moeite waard. Het te water gaan is prima te doen en
voor we het weten staan we tot ons middel in het heerlijke
Oosterschelde water met op de achtergrond een prachtig
ondergaand zonnetje. Dat vraagt weer om een foto en ik laat Frank
even poseren. Duiken in de avond heeft voor mij toch wel iets
moois, het straalt rust uit en dat kan ik wel gebruiken. Maximaal
genieten dus!
We duiken onder en gaan richting een diepte van zo’n 7 tot 8m.
Dat leek ons van te voren het beste om de bouwwerken van
bamboe en wilgenhout tegen te kunnen komen. Het zicht valt wat
tegen, het is toch redelijk stoffig. We hadden van te voren ook
afgesproken er een beetje gang in te houden, zodat we toch lekker
wat afstand konden afleggen. Het moest natuurlijk geen wedstrijd
zwemmen worden, maar het tempo is zo prima.
De bodem ziet er wat saai uit en ik speur met mijn duiklamp van links
naar rechts over de bodem om zo goed mogelijk een glimp van
eventuele inktvissen te kunnen opvangen. Frank duikt rechts van
me en is net ver genoeg weg om zijn lamp nog te kunnen zien. Zo
bestrijken we een zo breed mogelijk gebied en vergroten we de
kans op een ontmoeting. Voor ons doemen twee lampen op en de
focuslampen van flitsers. Ik herken meteen Dennis en Peter en kijk
even wat ze aan het doen zijn. Niets bijzonders zo te zien, dus
duiken we verder en passeren ze maar even. Zo hebben we geen
last van elkaar.
Onze tocht gaat verder en we komen inderdaad diverse
bouwwerken tegen, zowel nieuwe als oude. De oude bouwwerken
zijn mooi begroeid met zakpijpen, zeeanjeliertjes en altijd huist er wel
een krab op. Het blijft mooi om te zien, dus men moet de
bouwwerken maar mooi laten staan na het inktvissen seizoen. Het is
wat mij betreft toch een verrijking van deze duikstek, want die is
wat dieper gewoonweg saai door de modderige en schimmelachtige
bodemstructuur. De nieuwe bouwwerken die we zien zijn allemaal
leeg en we zien slechts één plukje met pijlinktvis eitjes op een oud
bouwwerkje van wilgentakken.
We houden een redelijk gangetje en ik zie van alles onder mij voorbij
schieten. Grondels, krabben, een enkele kreeft, millennium
wratslakken en af en toe een mooie oorkwal of een zeedruifje. Ik
kijk of ik wellicht ook sepiola’s kan spotten, maar dat is niet het
geval. Mijn aandacht is niet echt op het kleine spul gericht, dus het
zijn dit keer maar globale waarnemingen. Oog voor detail heb ik nu
niet, mijn aandacht is ergens anders op gevestigd.
Links van mij zie ik wat gele lampen opdoemen en ik besef me dat
die andere duikers er nu ook wel in lagen. Ik was me er nog maar
net van bewust en ik dook al dwars door een zwarte, dikke stofwolk
op 8m diepte. Pfff, wat kan ik daar toch van balen ook al weet ik
van te voren dat het kan voorkomen. Ik kan Frank nog maar net
zien en ik besluit maar gewoon door te duiken in het tempo dat we
hadden, ik zou hem vast wel weer terug zien na deze stofwolken.
Helaas bleef het niet bij 1 zo’n stofwolk, dus het duurde even voor
ik Frank weer kon zien.
Gelukkig, het zicht wordt al weer een stuk beter en ik zie een
ondergrond en landschap verschijnen, welke ik eigenlijk niet meteen
herken. Al snel besef ik me dat we oostelijk van de trap zijn
uitgekomen en dat hier dus nog geen andere duikers zijn geweest.
Mooi, dat biedt opties! Mijn lamplicht valt op een piramide vormig
bouwwerk en aan de achterzijde ervan zie ik het onmiskenbare
silhouet van een sepia! Yes, dat is de eerste sepia van 2014. Frank
ziet de sepia zo’n beetje gelijktijdig en we duiken wat dichterbij. Het
blijkt een klein vrouwtje te zijn wat in haar eentje eitjes aan het
afzetten is. Gaaf zeg, we zien meteen een ei afzetting. Een beetje
geluk hebben mag ook wel eens!
Ik geniet van het schouwspel en maak wat foto’s. Door het
kraakheldere water op deze plaats krijg ik meteen de plaatjes die ik
wil, de instellingen van de camera en flitsers staan dus precies goed.
De sepia is op een gegeven moment toch klaar met het afzetten
van de eitjes en zwemt langzaam weg, Frank volgt haar nog even en
ik volg Frank. Ik krijg het gevoel dat we een wijde ronde maken en
zie dan inderdaad dat we weer terug bij af zijn. De sepia is inmiddels
“gevlogen”.
We duiken nog een paar minuten verder en nu weet ik zeker dat
we ver oostelijk van de trap terecht gekomen zijn. Ach, wat maakt
het ook uit, het duikt heerlijk hier in dat heldere water. Ineens zie ik
recht voor me weer een sepia, dit keer een iets groter exemplaar en
meteen heft deze 2 tentakels op om te zeggen “blijf waar je bent,
ik ben niet van je gediend”. Ik maak meteen wat foto’s, want dit
tafereel wil ik niet missen. De sepia zwemt langzaam achteruit en ik
kies een nog lagere positie voor nog mooiere plaatjes. Een paar
foto’s kan ik maken en dan besluit ik het dier met rust te laten.
Frank volgt de sepia nog even en dan spuit deze er met een flinke
gang vandoor.
Ik sein Frank dat het tijd wordt om er uit te gaan, de manometer is
al weer bijna in het rode gebied aangekomen. Als we boven komen
zien we pas hoe ver we van de trap verwijderd zijn. Op de dijk zien
we het nummer van de dijkpaal en beseffen dat we circa 500m
hebben afgelegd in de afgelopen 77minuten. We zijn het er beiden
over eens dat de ontmoeting met de 2 sepia’s de duik een mooi
einde heeft gegeven, de rest van de duik vergeten we maar snel.
De kop is er af, de eerst sepia’s zijn gezien en gefotografeerd!
Driemaal is scheepsrecht….!
Max. diepte 9.8m, temp. 12gr.C., zicht 2-4m, duikduur 77min.
|
| |
