| Het is een prachtige windstille dag en het waterige zonnetje doet zijn heerlijke werk. Terwijl mijn vrouw met de honden gaat wandelen gaan John en ik een duik doen. We stappen in het bladstille water en ik kijk even onderwater. De waterpest is nog steeds fris groen, maar de vis is verdwenen. Even nog het masker goed zetten en als ik onder ga voel ik de kou op mijn lippen prikken. Verdikkie pijn in mijn voorhoofd. Na even kaken draaien komt er gelukkig lucht in mijn voorhoofdholte. Het zicht is ietsje beter dan normaal. Eigenlijk is het zicht hier nooit zo best, maar het blijft een spannende plas. We gaan eerst richting het Paviljoen en buigen daarna af op 120 graden. We zien een richel in het vage licht met amper zichtbare grote schaduwen van blokken klei. Hier ben ik nog niet eerder geweest, omdat het op 10 meter en dieper altijd erg troebel is. Nu zien we iets meer en dan is het gelijk weer een andere wereld. We zitten een lange tijd op 12 meter als ik een donkerkleurige kronkel in de met een gat kleibodem zie. In het gat komt een palingkop te voorschijn en ik sein naar John. Beide kijken we en de paling graaft zich zowaar verder in de klei. John kan het niet laten toch even te voelen, maar de paling is verdwenen. Hans Klok kan daar een puntje aan zuigen.
Als we wat ondieper gaan kom ik de badkuipvormige uitholling in de bodem weer tegen met boomtak over het midden. Als we weer bij de kleiblokken komen kijk ik nu eens wat dichterbij en zie allemaal hele kleine bruine buisjes. Het lijkt wel een soort kolonie, maar wat er in zou huizen of wat er in geleeft heeft weet ik niet. Het is wat de blokken klei een bruine kleur geeft. Verder op is op 4 meter even een helderder stuk met een langwerpig kleiblok wat aan de onderzijde is uitgehold en waar je onderdoor kunt kijken.
Als we boven komen staan onze honden te blaffen als ik boven kom.
Die snappen er helemaal niets van. De oudste van het stel raakt zelfs wat in paniek totdat ik mijn kap van mijn hoofd haal. Hij vertrouwd het toch niet helemaal en trilt ervan. Ja hij's totaal anders dan de jongste, want die zal het een echt worst wezen. Zodra hi j mijn gezicht heeft gezien heeft ie al weer wat anders aan zijn hoofd en duikt de bosjes in.
John verteld dat ie onder water bezoek van een fuut heeft gehad die zijn kraan waatschijnlijk aan zag voor een visje. Wauw.. dat had ik graag ook willen zien, maar ja je kan niet alles hebben he.
Even lekker een koppie koffie met een stuk gevulde speculaas en daarna voldaan weer naar huis. Tjonge jonge dat zonnetje maakt me uiteindelijk zo rozig dat ik als een zombie door een tuincentrum loop en verder de dag in sluimertoestand doorbreng. Die nacht slaap ik bijna klokkie rond. |
| |
