| ’s Ochtends vroeg om 7 uur worden we aan de steiger verwacht want om 8 uur varen we uit. Dat betekend dus om iets voor 5 vertrekken in Budel om op tijd aanwezig te zijn. Gelukkig zijn er leden met een caravan en slapen echte scouts gewoon in een tentje. We hebben collectief op een camping in Zeeland geslapen om toch een beetje nachtrust te hebben. Diezelfde nacht is er een tijd lang veel donder en bliksem en lijkt het in een caravan wel alsof er hagelstenen uit de lucht komen vallen. Het heeft er in ieder geval voor gezorgd dat de nacht luidruchtig was, ook al sliep Gino in zijn bus.
Bovenstaande is het voorspel van een dagje wrakduiken op de noordzee met DTB. Ondanks de 35 graden op vrijdag en de klinkende overwinning van Nederland op Brazilie ben ik niet gelukkig. Donder en bliksem betekend niet duiken op de noordzee en dat zou een hele hoop gedoe voor niks zijn geweest.
De zaterdagochtend lijkt het allemaal toch mee te vallen en beginnen we aan een dag die boordevol leermomenten zit.
Om 8 uur varen we uit om de eerste duik op de Cornelia te gaan maken. Een +/- 100 meter lang wrak wat in de jaren 50 gezonken is. We hebben inmiddels al ondervonden dat een extra fles meenemen (leerpunt 1) geen overbodige luxe is. Die dingen lopen soms wat leeg en ik heb dus pech en kan de 2de duik niet meedoen.
Rond 11 uur gaan we te water waarbij vooraf wordt afgesproken hoe we het nou gaan doen met een eventueel aan te leggen lijntje enz. Nadat Maud te water is gesprongen kan ze direct weer aan boord komen omdat ze een vin verloren is. Er zijn geen andere reservematerialen (leerpunt 2) meegenomen dus die duik gaat niet door.
“Uw palmen verliezen? Dat heb ik nog nooit meegemaakt”. Ik hoor het de Belgische schipper nog zeggen op het moment dat Maud op de boot staat. Gelukkig weet Mat direct te bewijzen dat dat voor “d’n Ollanders” dus helemaal niet zo moeilijk is. Maud staat nog geen minuut terug op de boot, Mat springt erin en verliest ook een vin. Hij weet hem gelukkig nog te vangen en zijn duik gaat samen met Raymond dus wel door nadat Mat de longen uit zijn lijf heeft staan hijgen op de ladder van de boot. Tegen de stroming inzwemmen omdat je de ankerlijn door dit gedoe mist is geen pretje, en zelfs onmogelijk (leerpunt 3).
Andy en ik mogen, wat later dan gepland, te water. We dalen af via de ankerlijn en komen aan op het wrak ongeveer op 28 meter diepte. Temperatuur 9 graden, zicht 2 tot 3 meter en donker. En door deze omstandigheden dus niet wetend waar dat anker nou precies op dat wrak vastligt.
Bij slecht zicht zou het eerste buddypaar een lijn uitleggen en bij goed zicht niet. Andy en ik interpreteren dat het zicht vrij redelijk is en zwemmen uit over het wrak zonder ook maar een gidslijntje gezien te hebben (leerpunt 4). Hij komt er in het vervolg dus wel of niet, maar geen dubbele afspraken.
Het wrak ligt op zijn zijkant en we hebben prachtige begroeiing gezien van zee-angelieren. Het aantal vissen is gigantisch en de stroming valt eigenlijk wel mee. Mooi! En door de omstandigheden nog een totaal nieuwe ervaring ook.
We zwemmen wat rond en besluiten terug te gaan naar de ankerlijn om aan onze opstijging te beginnen. Hierbij komen we ineens heel DTB tegen die een gidslijn aan het volgen zijn. Het laatste team Raymond/Mat geeft de reel aan ons en wij zwemmen nog een klein stukje uit over dat stuk wrak wat we nog niet gezien hadden. We hadden op dat moment immers nog lucht en deco tijd genoeg.
De reel weer inzwemmend komen we een buddyteam tegen wat van het anker afzwemt. Bij het anker aangekomen zien we een probleem. We hadden een leitje achter gelaten waar iedereen zijn naam op zou doorstrepen bij het opstijgen aan de ankerlijn. 1 team heeft het doorgestreept, de rest niet. (leerpunt 5) Zijn ze nu een vrije opstijging aan het maken? Is er iets aan de hand? Wie waren die duikers dan die we tegenkwamen daarnet?
Na wat ongeruste blikken uitgewisseld te hebben besluiten Andy en ik toch maar te beginnen aan de opstijging. De tijd word krap en de luchtvoorraad slinkt snel op 28 meter. Nu blijkt dus dat een musketon haak losmaken, nadat zich daar een leitje door de stroming helemaal omheen gedraaid had, niet mee te vallen. (leerpunt 6) Uiteindelijk lukt het, en als laatste buddy paar gooien we dat anker wel even van het wrak op het zand. Vergeet het! Dat ding is zwaar en moet best een eind verplaatst worden, bovendien zat hij nog goed vast ook. Op deze diepte heb je daar zo 20 bar voor nodig (leerpunt 7). Met wat ruk en trek werk lukt het Andy toch nog redelijk snel maar door al dit gedoe zitten we net niet in deco en moeten we voort gaan maken.
Dan ineens voel ik een harde ruk aan mijn vinnen. Ik heb ze gelukkig goed vastgemaakt anders zou de schipper wild geworden zijn. 3 palmen verliezen op 1 dag zou natuurlijk helemaal van de zotte zijn. Ik kijk om en zie Andy wijzen dat hij vastzit. Terugzwemmen dus, losmaken en beginnen aan de opstijging.
3 meter, 7 minuten deco en nog 60 bar in de fles daar beginnen we de opstijging mee. Op 3 meter aangekomen blijkt mijn buddy door het harde werken ineens nog maar 20 bar te hebben. En ook hij heeft een deco tijd aan zijn broek. Net genoeg allemaal, maar het een en ander was krap aan.
Een beschrijving van de tweede duik laat ik achterwege. Ook hier zijn nog vele leerpunten naar boven gekomen! Henk heeft bijvoordeeld geleerd dat je nieuwe vinnen wel goed vast moet maken, anders verlies je ze ook bij het te water gaan.
De uiteindelijke score van de dag: 2 vinnen en 1 reel kwijt maar gelukkig geen duikers!
Voor mij was het in ieder geval goed om weer eens te beseffen dat duiken een risico sport is. Na bijna 300 duiken slijt er wat gemakzucht in, maar ik sta weer even met beide benen op de grond (overigens wel met 2 vinnen).
|
| |
