| Strijenham.
Na een drankje en een broodje viel de keus voor de volgende duikstek op Strijenham.
Eén keer eerder had ik op deze plek gedoken. Op een koude dag in oktober en het enige dat ik me nog heel goed kon herinneren was dat het - ondanks de mooie duiktrap die toen net aangelegd was - flink klauteren was om het water in/uit te komen met laag water. Met de nodige reserve reed ik er dus heen voor de tweede duik. Willy hielp me echter snel uit de droom: er zouden extra treden gemaakt zijn onder aan die duiktrap.
Na nog even van de zon genoten te hebben (en natuurlijk de nodige stoere verhalen uitgewisseld te hebben ) trokken we weer ter strijde. Voor de trap zijn we eerst maar eens recht uit gezwommen tot een meter of 18, maar daar was helemaal niets te beleven. Snel terug richting kant dus om daar rond de 7 meter rond te neuzelen in oostelijke richting. Ook dit keer lukte het Willy en mij weer vrij vlot om Robert-Stofwolken af te schudden. Dat was niet zo heel moeilijk want het zicht was vrij beroerd. Na 40 minuten zijn we gekeerd en een stukje ondieper terug gegaan. Hier was het zicht iets beter.
Net als op Stalland was niet zo heel veel (los) leven te vinden. Wel weer veel van die jubelende zakpijpkolonies en ander oranje spul. Daar onder water hebben ze nog steeds niet genoeg van Oranje! (Had ik al gezegd dat het mijn lievelingskleur is? ).
Terwijl er 1-2 maanden geleden onwaarschijnlijk veel zeedruifjes te zien waren, zijn het nu de meloen kwalletjes die in grote getallen te zien zijn. Het blijft mooi om ze met je lamp te beschijnen. **Groovy**!
Wat hier ook opviel waren de vele “half was” kreeften die vrij rondliepen. En hoewel ze niet zo groot van afmeting waren, hadden ze een gigantisch ego: ze waren erg opvliegend. Verder hier en daar een botervisje, wat grondels en in het ondiepe schooltjes hele kleine visjes.
Na 55 minuten kwamen gelijk met Stofwolken weer bij de trap naar boven en na nog lekker wat nagekletst te hebben zijn we allemaal weer op huis aangegaan.
|
| |
